Na een verblijf van een week in Dalyan gaan we een week varen op een Blue Cruise-schip. Vorig jaar is dit ons uitstekend bevallen en mede omdat we deze ervaring wilden delen met de ouders van Marjanne hebben we dit -geheel tegen onze gewoonte in- dus nogmaals gedaan.

Na de transfer-rit vanaf Dalaman komen we aan aan het begin van de haven van Marmaris. De boot waarmee we gaan varen ligt echter aan de andere kant van de haven. Dit betekent dat we te voet met onze tassen moeten gaan sjouwen door de bazaar van Marmaris. We worden opgevangen door een medewerker van Tüm Tours (de feitelijke touroperator) en deze gaat in vliegende vaart door de bazaar. Wij sjokken achter deze man aan. Vooral voor Diny is dit moeilijk gezien het feit dat ze met de armfractuur -opgelopen in Dalyan- niet snel uit de voeten kan en bang is te vallen. Het loopt allemaal goed af en we arriveren op de 'Vesta-1', een echte 'Gulet', herkenbaar aan het ontbreken van hutten onder het achterdek. De boot is ongeveer 19 meter lang en kent vier tweepersoons hutten voor de passagiers. De bemanning heeft een hokje aan de voorkant, maar slaapt meestal op het achterdek. De bemanning bestaat uit twee mensen, de kapitein en de kok Daim Olgun. De boot is wat kleiner dan de "Tügga" van vorig jaar, maar iets beter afgewerkt. De boot is in eigendom van Tüm-Tours.

Omdat we nog moeten wachten besluiten Jan en Rinus even de bazaar in te lopen. Rinus wil naar de kapper en Jan wil toch nog iets van Marmaris zien. Rinus vindt een kapper en na wat rondgekeken te hebben drinken ze een biertje aan de haven. Het bier is 1,5 x duurder dan in Dalyan. Voor een halve liter betaalt men hier 1,5 miljoen. We kunnen nog niet uitvaren, want de rest van de passagiers is nog niet gearriveerd en ook de vorige groep, een Zwitserse familie is nog niet uitgescheept. Rond enen voegen Sonja en Martine zich bij ons gezelschap; twee Nederlandse meiden van in de twintig. Kort hierop krijgen we een overheerlijke lunch aan boord met lamskoteletten en veel groente. Rond half drie arriveren Victor en Corry achterop een bromfiets. Deze twee waren we eeen week eerder op het vliegveld al tegengekomen. Victor en Corry zijn vijftigers en komen eveneens uit Nederland. De eerste week van hun vakantie hebben ze een jeepsafari gemaakt. We hebben dus een geheel Nederlands gezelschap aan boord, want meer dan acht personen kan de "Vesta 1" niet herbergen. De Zwitsers schepen uit en wij vertrekken aan het einde van de middag naar een baai voor Maramaris op 'Paradijseiland'. De bemanning spreekt zeer gebrekkig Engels, maar ze zijn bijzonder vriendelijk en behulpzaam. Met de beperkte taalmogelijkheden weten ze toch precies wat we allemaal willen. In de baai gaan we voor anker en kunnen we gaan zwemmen. Vooral de kok blijkt een meester in de Turkse keuken. Met de beperkte middelen aan boord weet hij elke dag iets fantastisch klaar te maken. De gebruikte ingrediënten zijn vaak courgettes, aubergines, tomaten, uien etc en het is altijd vers. We hebben zelfs van een reisleidster gehoord dat gasten vertelden dat het eten aan boord van een Blue Cruise nog beter is dan in een vijf-sterren hotel aan de wal. 's Nachts vindt iedereen zijn stekkie aan boord. De meesten blijven buiten op het dek slapen om te genieten van de mooie sterrenhemel.

Omdat we nog moeten wachten besluiten Jan en Rinus even de bazaar in te lopen. Rinus wil naar de kapper en Jan wil toch nog iets van Marmaris zien. Rinus vindt een kapper en na wat rondgekeken te hebben drinken ze een biertje aan de haven. Het bier is 1,5 x duurder dan in Dalyan. Voor een halve liter betaalt men hier 1,5 miljoen. We kunnen nog niet uitvaren, want de rest van de passagiers is nog niet gearriveerd en ook de vorige groep, een Zwitserse familie is nog niet uitgescheept. Rond enen voegen Sonja en Martine zich bij ons gezelschap; twee Nederlandse meiden van in de twintig. Kort hierop krijgen we een overheerlijke lunch aan boord met lamskoteletten en veel groente. Rond half drie arriveren Victor en Corry achterop een bromfiets. Deze twee waren we eeen week eerder op het vliegveld al tegengekomen. Victor en Corry zijn vijftigers en komen eveneens uit Nederland. De eerste week van hun vakantie hebben ze een jeepsafari gemaakt. We hebben dus een geheel Nederlands gezelschap aan boord, want meer dan acht personen kan de "Vesta 1" niet herbergen. De Zwitsers schepen uit en wij vertrekken aan het einde van de middag naar een baai voor Maramaris op 'Paradijseiland'. De bemanning spreekt zeer gebrekkig Engels, maar ze zijn bijzonder vriendelijk en behulpzaam. Met de beperkte taalmogelijkheden weten ze toch precies wat we allemaal willen. In de baai gaan we voor anker en kunnen we gaan zwemmen. Vooral de kok blijkt een meester in de Turkse keuken. Met de beperkte middelen aan boord weet hij elke dag iets fantastisch klaar te maken. De gebruikte ingrediënten zijn vaak courgettes, aubergines, tomaten, uien etc en het is altijd vers. We hebben zelfs van een reisleidster gehoord dat gasten vertelden dat het eten aan boord van een Blue Cruise nog beter is dan in een vijf-sterren hotel aan de wal. 's Nachts vindt iedereen zijn stekkie aan boord. De meesten blijven buiten op het dek slapen om te genieten van de mooie sterrenhemel.

Op woensdagochtend ontbijten we rond acht uur op het achterdek van het schip. Het ontbijt bestaat uit gepelde tomaten, een ei, drie soorten kaas, wat olijven, jam, honing en stokbrood. Iedereen is echter al veel eerder wakker. Hierna start de kapitein, door ons al gauw 'Peppi' genoemd, de motor en we gaan op weg naar de Ekincik baai waar mooie pijnbomen groeien. Dit is een redelijk lange trip van een paar uur. Aan boord zorgt "Kokki"(Daim) weer voor een voortreffelijke lunch. Na de lunch vertrekken Victor, Martine,Sonja en de kapitein voor een excursie naar Kaunos en "Turtle Beach" met een bootje. De rest blijft aan boord en zwemt en snorkelt wat. Tegen de avond komen de excursiegangers weer terug, maar Martine heeft tijdens de terugweg een enorme migraine-aanval gekregen. Peppi bekommert zich erg over het leed van Martine en is zeer zorgzaam. Het is erg belangrijk dat het aan boord klikt tussen de mensen en om dit te bevorderen is het van belang je bij de introductie op de boot open op te stellen en je duidelijk voor te stellen. Daarnaast kunnen gezelschapsspelen hierbij ook een belangrijke rol spelen. Dat kunnen kaartspelen zijn, maar ook Rummikub, Yahtzee of Triominos zijn erg geschikt vanwege de eenvoud van de spelen en het feit dat de gebruikte stenen niet weg kunnen waaien. Victor en Corry hadden zo hun eigen idee om dit te bevorderen. Van een feest dat ze eerder thuis hadden gegeven hadden ze liedteksten van allerlei zeemansliederen in meervoud bij zich en met ondersteuning van een cassettebandje werden die deze tweede avond door de gehele crew luidkeels gezongen. We oogsten hiermee succes bij de buurboten die ook in de baai liggen en we krijgen flink applaus. Na deze gezellige avond gaan we laat naar bed.

Inmiddels is het donderdag geworden en iedereen is vroeg wakker. De zonsopgang is prachtig. Na het ontbijt start Peppi de motor weer en we gaan op weg voor een lange tocht naar Arymasas. We hebben de avond hiervoor aangedrongen om op zee ook eens alleen met het zeil te varen en de kapitein geeft aan dat hiervoor wel mogelijkheden zijn. Vooral Victor is hier op gebrand, omdat hij een groot zeilliefhebber is. Victor ontpopt zich ook als een soort derde bemanningslid, voornamelijk omdat hij niet stil kan zitten. Al snel hijsen Kokki en Victor het grote zeil en het zeil aan de fokkemast. Door de wind waait er nog een ligbed van boord wat door Kokki met de dinky (het kleine motorbootje achterop) wordt opgepikt. Alsof dit niet de enige ramp is, breekt er ook nog een lock, waardoor het grote zeil gaat flapperen. Victor, Peppi en Kokki repareren dit snel zodat we weer verder kunnen zeilen. Jan neemt ondertussen even het roer over.

Vooral de weldadige stilte door het ontbreken van het motorgeronk is een heerlijke ervaring. Door de druk op de zeilen helt de boot wel licht. Bij één windstoot valt er zelfs een fles uit het flessenrek in de keuken kapot op de vloer. Het is erg aan te bevelen om een verrekijkertje mee te nemen, want onderweg is veel te zien, maar vaak op afstand. Vlak voordat we aankomen bij Arymasa strijken Kokki en Victor de zeilen en we varen op de motor een baaitje binnen waar we een lange zwempauze krijgen. Later op de dag vertrekken we naar Cleopatra bay. Deze is zo genoemd omdat op deze plaats een badhuis zou hebben gestaan dat in opdracht van Cleopatra is gebouwd. Een verzonken ruïne die er nog staat is een interessant object om langs te snorkelen en te zwemmen. Hier overnachten we tussen de vele bijen, die afkomen op het zoete water aan boord. Door de korte nachten gaan we niet te laat naar bed.

Vroeg in de ochtend houden we een zwemexcursie naar de verzonken ruïne en vooral Corry geniet hier erg van. Corry is niet zo'n held in diep water en met deze "excursie" overwint ze zichzelf door los te zwemmen, zonder zwemband of ander hulpmiddel. Het water is in september erg lekker van temperatuur.dus geen enkel probleem om er door te komen. Na het ontbijt doen we dit nog eens over en moeten erg lachen wanneer iemand met een boot de ruïne is ingevaren en alsof het een soort garage is plotseling deze weer verlaat. Het is zeer lachwekkend. Hierna vertrekken we naar Krya, waar we aanleggen om even aan land te gaan om de restanten van een oude stad te bewonderen. Victor, Sonja, Jan en Rinus gaan met de dinky aan land en beginnen monter aan de beklimming van de toch wel steile berg. De berg bestaat voornamelijk uit losse keien en naalden en je schuift -ondanks goede bergschoenen- continu weg. Het is bovendien snikheet. Jan en Rinus haken al snel af en wachten tot Sonja en Victor terugkeren. Het is wel een grappig gezicht wat er allemaal afspeelt in deze baai. Er is hier een benzinestation voor boten gevestigd. Achter een gammele steiger staan een aantal vaten met diesel en benzine opgesteld, die met behulp van maatbekers en trechters worden overgeheveld naar de diverse tanks van de boten. Het zal met dergelijke toestanden nog lang duren eer Turkije in de Europese Unie komt.

Sonja komt even later ook terug met een van pijn vertrokken gezicht. Het blijkt dat het in haar rug is geschoten en dat ze hieraan veel pijn heeft. Een kwaal die ze eerder dit jaar ook heeft gehad en waarvoor ze een tijd plat op bed heeft moeten liggen. Schertsend noemen we de boot vanaf nu de "Henri Dunant", vanwege de arm van Diny, de migraine van Martine, de genezende knie van Rinus en nu dus de rugblessure van Sonja. Victor blijft nog een tijdje weg en Sonja, Jan en Rinus gaan terug aan boord. Sonja gaat direct plat liggen en neemt een pijnstiller van Diny. Victor blijft nog een hele tijd weg, maar komt tenslotte ook niet zonder kleerscheuren terug van de top. Letterlijk in dit geval, want hij heeft een grote winkelhaak in zijn korte broek. Hij is wel naar boven geweest, maar het bleek een zware tocht. We zetten koers naar Göcek, alwaar we aanmeren. Dit voor Turkse begrippen erg opgeruimde havenplaatsje is de uitvalsbasis voor een trip naar de "12 eilanden", een erg geliefde excursieplaats voor zowel de Blue Cruises als dagtochten. Rond half drie vertrekken we en we gaan naar één van de eilanden waar een barbecue-strandje is. Op deze plaats hebben we vorig jaar ook aangelegd. We lopen een stuk het eiland op dat bevolkt is door geiten en grote konijnen. Vanwege de arm van Diny en de rug van Sonja wordt besloten wel een vuur aan te leggen voor de barbecue, maar niet aan land te eten. Kokki en Victor sprokkelen hout en komen met een halve boom terug. Vorig jaar stonden er op het strandje Borecki-standjes die 's avonds werden afgebroken. Deze tenten waren nu vier keer zo groot geworden en werden niet meer afgebroken. De uitbaters stopten na afloop van de handel hun spullen onder een stapel tapijten bedekt met keien en laten de boel zo achter. We zijn niet de enigen die aan dit strandje aanmeren. Rond vijven arriveert er een Blue Cruiseschip met wel twintig jongeren aan boord, voornamelijk Engelsen. Het is er erg rustig aan boord. 's Avonds stookt Kokki het vuur op en we genieten weer van een overheerlijke maaltijd van gegrilde spiezen en salades. Na de barbecue wordt het vuur gebruikt als kampvuur. De Engelsen zijn inmiddels wakker geworden en zijn luid feestend de avond ingegaan. Twee meisjes hebben buikdanspakjes gekocht en met Turkse muziek van Tarkan is het een hele happening aan boord. Victor en Corry besluiten om 's nachts niet aan boord te slapen, maar romantisch onder het zeil van de Borecki-tent op het strand te gaan slapen. De nachtrustplaats wordt door Victor in orde gemaakt. Ondertussen gaat het feest bij de buren gewoon door en de sfeer wordt luidruchtiger. Zowel Peppi als Kokki maken hierover opmerkingen en de kapitein van de 'Engelse' boot dirigeert iedereen naar binnen. Inmiddels gaan de meesten van ons slapen. 's Nachts loopt het feest echter uit de hand en vallen er rake klappen, waarbij ook Kokki betrokken is. Ook de bemanning van een verderop gelegen partyboot houdt de zaak in de gaten en men overweegt zelfs de politie in te schakelen. Vooral Victor en Corry, die met hun romantische nacht hele andere bedoelingen hadden, liggen op scherp en houden een aantal stenen bij de hand om eventuele "indringers" af te weren. Romantiek was omgeslagen in angst. Het blijft zeker tot half vier onrustig.

Sonja, Jan en Rinus zijn vroeg op en zien de zonsopgang. Sonja vertelt het verhaal van de nacht, maar noch Jan, noch Rinus hebben hier nauwelijks enige notie van gehad. We ontbijten zoals gewoonlijk rond acht uur/half negen en uit wraak zingen we luidkeels: "What shall we do with the drunken sailor". Vervolgens gaan we op weg naar Fethiye. Aangekomen in de haven van Fethiye gaan een aantal van ons van boord om te winkelen. Ondertussen wordt de boot bevoorraad. Het is bloedheet in de haven en het stinkt er bovendien erg naar diesel. Na de lunch vragen we de bemanning, nadat iedereen weer aan boord is, of we niet uit kunnen varen naar een wat rustiger en mogelijk wat meer schaduwrijker oord. Binnen vijf minuten verlaten we Fethiye op weg naar een baaitje tegenover de stad. Kokki heeft vis gekocht: "sçupra", een goedkope vis die in dit deel van Turkije als een lekkernij wordt beschouwd. Kokki wil de vis schoonmaken aan de wal om de stank aan boord te beperken. In een plastic afwasteil brengt hij al zwemmend de vis aan wal en maakt ze daar schoon. De teil voor zich uit duwend keert Kokki terug naar de boot en wil via het zwemtrapje aan boord komen. Hierbij gaat er iets mis en het teiltje valt half om, waardoor er een aantal vissen 'ontsnappen'. Kokki duikt er achter aan en kan ze op één inktvisje na, allemaal 'redden'. Kokki maakt de vis klaar en trakteert ons op een cocktail vooraf. De vis in combinatie met de salades en de overige groente smaakt heerlijk met een koel wit wijntje. Werkelijk weer een feestmaal.

De volgende ochtend zwemmen we nog wat in deze baai en na het ontbijt vertrekken we voor een lange tocht weer terug richting Marmaris. Het verste punt hebben we dan bereikt. Onderweg leggen we aan bij een rots met een voortreffelijke snorkellocatie. Veel koraal, prachtige rotsformaties en tientallen soorten vissen zijn er onder water te zien. Er staat wel wat veel stroming. Recht tegenover deze baai ligt een niet afgebouwd dorp dat door geldgebrek nog wel even zo zal blijven. Typerend is dat er erg veel verblijfsaccommodaties zijn in Turkije, maar ons inziens de vraag wel minimaal twee keer overtreft. We gaan weer verder en komen in een fantastisch droombaaitje terecht net voorbij Pisilis. Ook hier zijn er de prachtigste vegetatie en rotspartijen te bewonderen zowel boven als onder water. De bedoeling is dat we hier de nacht doorbrengen, maar er is veel stroming en de boot schommelt nogal. Vooral Diny heeft het er niet op, want ze durft niet eens naar het toilet te gaan. In overleg besluiten we verder te varen, maar inmiddels is het al wat later in de middag. Vaak steekt er dan een stevige wind op en is de zee onrustig. Dit is meestal ook de reden dat men vooral 's ochtends vaart. Dit hebben we wel geweten. Net buiten de baai komen er hoge golven waarop de boot heftig heen en weer schommelt en waar we regelmatig doort het neerslaan van de boeg op het water volledig nat gespetterd worden op het achterschip. De grote grenen kloostertafel op het achterdek schuift van links naar rechts en we mogen van geluk spreken dat alles binnen boord is gebleven. We leggen weer aan in de Ekincik-baai, waar het erg druk is en de baai meer op een haven lijkt. Naast ons ligt een grote kunststof boot van Turkse mensen uit Istanbul met nog meer bemanning aan boord dan op ons schip. 's Avonds raken we na het eten in gesprek met Kokki, die vertelt dat hij een appartementencomplex aan het opbouwen is. Ook de komende nacht slapen we verspreid over de boot.

Na het ontbijt lichten we het anker en varen naar Turunç, voor Içmeler. Bij Turunç zwemmen en lunchen we en iedereen voelt al een beetje het naderende einde van deze gezellige week. We varen richting Içmeler en onderweg gaan we even voor anker voor een korte zwempauze. Met de dinky wordt Jan naar het strandje gebracht zodat ook hij nog wat in de zee kan spartelen. Er heerst een uitgelaten stemming aan boord.

De laatste stop voordat we naar Marmaris gaan is recht tegenover Içmeler en Marmaris. Victor, Corry, Sonja en Martine willen nog wat shoppen en 's avonds na het eten trekt Kokki een overhemd, korte broek en schoenen aan en ze vertrekken met het kleine bootje naar Içmeler. Teruggekomen aan boord heeft Kokki last van blaren op zijn voeten. Hij heeft al in geen maanden meer iets onder zijn voeten gehad en is schoeisel niet gewend. Kokki ontpopt zich als animatiemanager en haalt wat touwen voor de dag. Hij bindt deze aan de ene kant aan de linkerpols van Victor en aan de andere zijde aan de rechterpols. Zo ook bij Corry; echter de touwen kruisen elkaar. De bedoeling is los te komen zonder de knopen uit de touwen te halen. Een erg lachwekkend spelletje, waarbij ze zich in de meest vreemde standjes wringen, maar ze komen er niet uit ondanks de subtiele aanwijzingen van Kokki in de vorm van dansbewegingen. Kokki laat later zien hoe het moet. Verder worden er touwen om de middel van respectievelijk Victor en Sonja gewikkeld waaraan onderaan een kleine courgette aan de achterkant wordt bevestigd als een soort staart. De bedoeling is een luciferdoosje te bewegen tot tussen twee schoenen. Ook dit is erg komisch. We slapen de laatste nacht nog eenmaal op het dek, want we moeten vroeg op, zo rond half zeven.

We ontbijten tijdens de terugtocht naar Marmaris en komen op tijd in de haven aan vlak bij het opstappunt. Gelukkig maar, want met zes koffers en tassen sjouwen, zoals aan het begin van de reis, zagen we erg tegenop. De rekening wordt opgemaakt en wanneer de bus arriveert is er een ontroerend afscheid. De terugreis verloopt voorspoedig en in de loop van de middag zijn we weer in Dongen. Ondanks dat dit de tweede maal is dat we een Blue Cruise maken, weten we nu al zeker dat we dit zeker volgend jaar weer gaan doen, maar dan wel een andere route. De route die we nu twee keer hebben gevaren is de meest populaire, maar ook de drukste. Vertrekken vanuit Bodrum of Antalya is ook mogelijk, de reizen zijn even mooi, maar deze routes worden minder bevaren volgens de bemanning.