Malediven (1999)

REISVERSLAG MALEDIVEN VIHAMANAFUSHI 9-2-1999 / 17-2-1999

Maled1

Tijdens een weer eens kille, verregende dag in november 1998 hebben we besloten naar de Malediven te gaan. Ingegeven door Marjanne, zonder te weten waar het precies lag werd dat onze wintervakantiebestemming. De republiek van de Malediven is een eilandengroep van 1200 eilanden die ten zuid-westen van India ligt verscholen in de Indische oceaan, vlak bij de evenaar. Paradijselijke witte stranden en palmbomen uit de folders waren de aantrekkingsbronnen. Na wat meer informatie besluiten we -ondanks de hoge kosten- in februari 1999 naar Kurumba Village te gaan, een resort vlak bij de hoofdstad Malé en de luchthaven Hulule. Toevallig is het in februari in de Malediven het droogst. Geen tropisch regenseizoen maar een droge noord-oosten moesson bepalen het weer. Het natte seizoen is van juni tot september. In de winter is het er vier uur later dan in Nederland.

Ondanks dat de reisfolders aangeven dat inentingen voor de Malediven niet noodzakelijk zijn, hebben we toch even bij de GGD geïnformeerd en het blijkt dat het verstandig is om je te laten inenten voor DTP en Hepathitus A, hetgeen we ook gedaan hebben. Malaria komt niet voor op de Malediven.

Op 8-2-1999 zijn we door mijn schoonouders naar Breda gebracht alwaar we de trein van 15:16 naar Schiphol hebben genomen. Eén dag voordat Nederland onder een dik pak sneeuw werd gestopt en de infrastructuur totaal ontregelde. Het treinreizen met één overstap in Rotterdam valt alles mee. Je komt midden op Schiphol aan en je moet uiteindelijk veel minder sjouwen dan wanneer je met de auto gaat. Op Schiphol doen we de nodige plichtplegingen om met het vliegtuig verder te kunnen reizen. We vliegen met een charter van Air Holland via Colombo (Sri Lanka)  naar de Malediven (Malé, Hulule). Tussentijds wordt er een tankstop gemaakt in Muscat in Oman. De hele reis zal 14 uur duren.

Alles verloopt voorspoedig en en om halfacht vertrekt de Boeing 757-200 richting Malé. Uiteraard heeft het chartervliegtuig te krappe stoelen en beenruimte en is slapen onderweg haast onmogelijk. De purser tot Muscat lijkt wel een conferencier. De tussenstops -in Muscat om te tanken en Colombo, Sri Lanka- brengen wat afwisseling in de reis. Vooral in Colombo, omdat hier passagiers worden gewisseld. Mensen met bestemming Sri Lanka stappen uit en retourpassagiers naar Amsterdam en combinatiereizigers Sri-Lanka / Malediven stappen in. Rond kwart over één 's middags- het is inmiddels woensdag 9-2- landen we op Hulule-Airport.

Direct valt de onwaarschijnlijkheid van kleuren van de zee op. Variërend van heel donkerblauw tot bijna doorzichtig lichtgroen. Hulule is een modern vliegveld. De procedures zijn echter wat ambtelijk, maar na een klein uurtje staan we klaar voor de overtocht naar Vihamanafushi waarop alleen het resort Kurumba Village is gevestigd. We strijken nog even neer op een terrasje en drinken een pilsje voor $ 5,00 per stuk. Het eiland is niet ver weg (zo'n 4 kilometer) Met de snelvarende donhi (soort houten  motorboot) arriveren we na een klein half uurtje. Direct valt de exotische luxe op van dit oord. Een aanlegsteiger met daarachter een luxe receptie en een grote lounge. De nieuwe gasten (8 stuks) worden verwelkomd met een welkomstcocktail en een uitleg over de gang van zaken. Al gauw blijkt dat het de bedoeling is dat je niets moet doen en alles moet laten doen. Iedereen krijgt een instructieboekje en een sleutel van de hotelbungalow. We worden begeleid  naar het meest noord-oostelijke puntje van het eiland, waar ons geschakeld bungalowtje is gevestigd. Pal voor onze deur begint het strand. Het strand loopt over in een ondiep stuk zee. Dit stuk is afgezet met dammetjes, waarschijnlijk om de golven te breken zodat het zogenaamde inner-reef niet verder erodeert. Het is licht bewolkt, het waait stevig en het is warm hoewel niet onaangenaam. Aangezien het bungalowtje staat waar de wind vandaan komt noemen we onze plek: Windhoek. De temperatuur doet aan als een zomerse Nederlandse dag tijdens een hittegolf. Het bungalowtje bestaat uit een slaap-/zitkamer en een bad/douche/wastafel/toilet-ruimte. Het is een ietwat oudere nette kamer voorzien van een breed tweepersoons bed een tafel met twee stoelen, een bureau/kaptafel met spiegel en een tafeltje om de koffer op te leggen. Alle meubels zijn van manhou gemaakt. Voorzieningen  als huisradio (2 zenders: nonstop easy listening en pop), airco, minibar, telefoon en een waterkoker met koffie en thee zijn aanwezig. Alles is verzorgd en erg schoon. Het meest opvallende is een schilderij aan de muur met daarop afgebeeld een onmiskenbaar Hollands duinlandschap (!?). Inmiddels worden de koffers gebracht en de spullen worden uitgepakt en bellen we even het thuisfont. De GSM werkt niet en we moeten gebruik maken van de telefoon op de kamer. De verbinding is perfect, hetgeen ook wel mag voor $7,00 per minuut. (minimal charge: 3 minutes; thank you please)

Ondanks de vermoeiende reis besluiten we naar het strand te gaan, alwaar twee privé -strandstoelen klaar staan. We gaan het snorkelen uitproberen. Na mijn jeugd heb ik dit nooit meer gedaan en voor Marjanne is het zelfs de eerste ervaring waarbij het hoofd onder water komt. We hebben vooraf goede spullen aangeschaft in Nederland,  zoals duikmaskers (met glazen op brilsterkte), snorkels  en vinnen.

Het snorkelen gaat ons beiden (en vooral Marjanne) erg goed af en we zien de meest uiteenlopende kleurrijke vissen en koraal in het ondiepe rif. Je hebt sterk het idee dat je rondzwemt in een tropisch aquarium. Na deze eerste ervaring nemen we plaats op de strandstoelen in de luwte van de bomen en palmen op het fijne witte zand van het strand. Wanneer God het paradijs heeft ontworpen zal hij waarschijnlijk de Malediven als voorbeeld hebben genomen.

's Avonds - na een korte rustpauze- gaan we rond half acht naar het Vihamana-restaurant, het hoofdrestaurant. We hebben halfpension geboekt, hetgeen betekent dat we onze ontbijten en het avondeten in dit restaurant gebruiken. Wil men hiervan afwijken dan moet men dit een halve dag vooraf kenbaar maken. Je krijgt dan een kortingsbon van $8,00 p.p. om te kunnen gaan eten in één van de andere vier restaurants of deel te nemen aan de bijna dagelijks georganiseerde thema-bufetten. De korting is slechts een fooi, want er worden hier ruime prijzen gerekend voor een maaltijd. Gemiddeld genomen is alles ongeveer 2x zo duur als in Nederland. Alles wordt betaald in US dollars. De Maledivische munteenheid, de rufya, hebben we niet gezien. Alles gaat op krediet. Op een ingenieuze wijze worden alle bonnetjes (voorzien van kamernummer, naam en handtekening) naar de kassier geloodst. Bij de kassier kun je de stand opvragen. Aan het einde van je verblijf betaal je met je creditcard alle bonnetjes in één keer.

In het restaurant krijg je een vast tafeltje voor het gehele verblijf op Kurumba waaraan je zowel bij het ontbijt als het avondeten plaatsneemt. Al heel snel zie je dat er een ongelofelijk aantal personeelsleden rondloopt. De matig Engels-sprekende Indisch-ogende bedienden en obers zijn in grote getale aanwezig en aan de kleding kun je de rangorde herkennen. Wel stropdas, geen stropdas, wel strikje, een jasje, geen jasje; een gemiddelde militaire kazerne is een ongeorganiseerde puinhoop vergeleken met het hiërarchisch stelsel op dit resort. Ook hier is duidelijk de bedoeling dat je helemaal niets doet behalve kauwen. Van het leggen van het servet op de schoot tot het aansteken van een sigaret is voor de bediende direct aanleiding te hulp te schieten. Dit is een zeer vreemde ervaring voor ons als westerling en komt haast gênant over. Ook wanneer de ober de kaart aanreikt voor het maken van een keuze blijft hij geduldig naast je wachten totdat je je keuze hebt bepaald. Hierbij voelen we ons erg ongemakkelijk en beslissen daarom maar zeer snel, terwijl dit helemaal niet hoeft. De man heeft alle tijd. Ook zijn ze zeer pro-actief ingesteld nadat je je drankje hebt genuttigd. Ze vragen acuut of je er nog één wil (zoals in Amerika). Eenmaal iets aangereikt onthoudt men alles. Kom je de volgende keer dan suggereert de ober het gebodene van de vorige keer om ook nu te drinken. Hoe je de koffie drinkt hoef je ook maar één keer te zeggen.

Na het voortreffelijke eten (een eenvoudig Westers viergangenmenu + koffie) zijn we naar de Palmbar gegaan en hoewel het reisbureau aangaf dat er niets te doen is op de Malediven valt dit toch erg mee. Haast elke avond speelt er een uitstekende live-band die ballads en dansbare liedjes afwisselt met rock-ballads en top-veertig werk. Na kwart over twaalf houdt de band op, hoewel de bar pas om 2 uur sluit. Rond enen vertrekken we naar onze bungalow langs een verlicht pad (ong. 300 meter) en gaan nog even op het strand zitten met een versnapering uit de minibar. Vervolgens gaan we slapen.

De volgende ochtend "verslapen" we ons en missen het ontbijt. We lopen het eiland rond (500 bij 200 meter) en besluiten wat te gaan eten in de coffeeshop. Na de maaltijd keren we terug naar de bungalow en besluiten opnieuw te gaan snorkelen. Het waait harder dan de vorige dag, maar het snorkelen gaat alweer een stuk beter en we hebben de smaak goed te pakken. 's Avonds is er een Indiaans buffet georganiseerd, waarop we niet hebben ingeschreven. Het ziet er allemaal feestelijk uit, waarbij een aantal personeelsleden enkel als decorstuk staan opgesteld. Na het opnieuw voortreffelijke eten speelt ook deze avond een band bij de palmbar en ver na middernacht gaan we terug naar de bungalow. Tot onze verassing is het bed opnieuw opgemaakt en liggen er bloemetjes op het hoofdkussen.

De derde dag zijn we rond half tien gaan ontbijten. Een uitgebreid internationaal ontbijtbuffet met zowel Engelse, Amerikaanse, Chinese, Indische als continentale gerechten, vaak direct klaargemaakt achter het buffet. Dezelfde ober die ons 's avonds bedient bij het avondeten schenkt koffie. De vakantie is nu echt begonnen en na het ontbijt gaan we op het terras een boek lezen. 's Middags gaan we opnieuw snorkelen. We hebben in de souvenierwinkel een boek over vissen in de Malediven gekocht zodat we de geziene exemplaren kunnen opzoeken. Het avondeten bestaat uit een buffet met diverse Maledivische specialiteiten, die grote gelijkenis vertonen met Indische gerechten. Na dit voortreffelijke buffet zijn we even terug gegaan naar onze kamer waarna we later opnieuw naar de Palmbar zijn gegaan, waar nu geen band speelde. Waarschijnlijk heeft dit te maken omdat het vrijdag is en dus de Islamitische zondag.  Na twaalven ben ik jarig (42 jaar oud geworden) en rond half twee gaan we terug naar de bungalow.

Maledi2Maledi3

Marjanne links en Rinus boven in het water.

De volgende ochtend hetzelfde ritueel. Een rustige dag waarin we hebben gesnorkeld en gelezen en besloten hebben niet deel te nemen aan het Mongoolse buffet.  We hebben die dag het eiland via het strand rondgelopen. Het blijkt dat er vier huisriffen zijn, waarvan dus één voor onze deur. 's Avonds zijn we eerst naar de Rendez-Vous-bar geweest. Een chique "binnen"-pianobar met ijskoude airco. Later op de avond verandert de bar in een karaokebar om vooral de Japanners bezig te houden. Nadat we zijn afgekoeld zijn we weer naar de palmbar getogen waar weer een band speelde langs het zwembad.

De volgende dag is het zondag en Valentijnsdag. Er is een speciaal buffet georganiseerd hieromtrent. We besluiten hieraan deel te nemen en geven dit aan de ober in het hoofdrestaurant door. Overdag gaan we een boottochtje maken met een zogenaamde "glass bottom boat". Hiermee vaar je over de riffen en kun je door de bodem van de boot naar beneden kijken en kun je honderden vissen zien. Na dit tochtje weer hetzelfde verhaal: snorkelen. Het blijft fascinerend. Zo fascinerend dat we hebben ingeschreven voor een snorkeltrip naar Kurabandos, de volgende ochtend. Door gebrek aan belangstelling gaat dit echter niet door en verruilen we de trip voor een bezoek aan Malé.Tijdens het snorkelen ontdekt Marjanne in het rif een ware haai van ongeveer een meter lang: de grijze rifhaai, die zich gluiperig een weg door het rif baant. Na deze confrontatie heeft ze hem niet meer gezien. Het Valentijnsbuffet is fantastisch. Sfeervol aangekleed en aan niets een gebrek. Feestelijke tafels met gerechten, romantische zitjes aan het strand, noem maar op.

Maandagochtend moeten we vroeg opstaan om met de boot naar Malé te gaan voor shopping. Het is blijkbaar niet de bedoeling dat je je cultureel buigt over Malé maar dat er harde dollars worden uitgegeven. Na het afmeren in Malé -  een eiland van anderhalve kilometer in het vierkant, volgepropt met huizen en in aanbouw zijnde hoogbouw.- krijg je van diverse mensen naamkaartjes in je handen gedrukt en gesuggereerd dat er een gratis rondleiding is. Eén van deze mannetjes "Abrahim" achtervolgt ons als een horzel op een vermoeid paard. Na diverse afwijzingen zwichten we na een zwerftocht van een half uur toch voor zijn doortastendheid en leidt hij ons rond door Malé. Hij vertelt veel en vrij over de Malediven en leidt ons door de straatjes van Malé langs de diverse (bescheiden) bezienswaardigheden. Malé is een druk, rommelig stadje waarvan elke vierkante meter is gebruikt. Er zijn grote hoogbouwwerkzaamheden aan de gang met buitenlands kapitaal hetgeen door Abrahim met lede ogen wordt aangezien. Het verkeer -voornamelijk Japanse auto's en bromfietsen- is een ramp en rijdt links. Er is van alles te verkrijgen in Malé: van zware machines tot geavanceerde computerapparatuur. Een echt mooi plaatsje is het niet. Wel erg authentiek zijn de groente- en vismarkt waar uitsluitend de lokale bevolking komt en koopt. Een bonte verzameling van kleuren, geuren en mensen. Na de bezienswaardigheden waaronder het parlementsgebouw en de moskee met de goudkleurige koepel en minaret komen we in het souvenierwinkeltje waar hij werkt. Hij brengt ons een blikje cola en verkoopt ons -ondanks afdingen: te duur- een aantal artikelen zoals T-shirts, een zijden stropdas, posters en een echt Maledivisch houten vaasje. Met de terugtocht varen we langs het gevangeniseiland Baros waar de licht-veroordeelden worden opgesloten. Ook politieke gevangenen (!) Een veroordeling kun je bijvoorbeeld krijgen doordat je tijdens de ramadan hebt gegeten terwijl de zon nog niet onder was. Ondanks dat er een geloofsvrijheid is geldt dit slechts voor de aanwezige buitenlanders. Er heerst een streng Islamitisch regime. Vrouwen zijn gekleed in blauwe jurken waarbij alles bedekt is. Op het hoofd dragen ze een blauw sluiertje. Bijna iedereen is geüniformeerd: tot schoolkinderen aan toe. Rond half één zijn we weer teruggevoerd naar Kurumba met de donhi. 's Middags het beroemde recept: snorkelen en lezen. 's Avonds is er in het restaurant een buffet georganiseerd. Ook dit buffet is rijkelijk en je begint je al schuldig te voelen als je inmiddels weet dat een Maledivische medewerker per dag ongeveer 10 dollar verdient, terwijl zijn Sri-Lankese of Indiase collega het zelfs met 2-3 dollar moet stellen. Hiervoor zitten ze elf maanden per jaar op het resort en werken ze bijna de gehele dag. Het werktempo is aanzienlijk lager dan in het westen, maar toch. Zo begrijp je ook waarom er zoveel personeel rondloopt en hoe blij ze zijn met fooien. In de tuinen werken constant een groot aantal tuinlieden die bezig zijn met het oprapen van afgewaaide bladeren, het harken van het strand en het geven van water aan de planten en bloemen.Na het eten zien we dat er een projectiescherm is weggezet op de plaats waar normaal een band staat en beseffen we dat er die avond geen live-muziek is. Er wordt een video getoond van de vissen van de Malediven. Even later brengt de ober ons een boekje geheel gevuld met titels van popmuzieknummers. Het blijkt dat de video overgaat in karaoke. Aangezien we hiervan bepaald geen fan zijn smeren we ons naar onze bungalow en nuttigen nog een aantal drankjes uit de minibar.

De voorlaatste ochtend begint zoals gewoonlijk weer met een buffet in het Vihamana-restaurant. Deze laatste volle dag wordt niet anders ingedeeld dan de vorige rustige dagen. 's Middags hebben we even de tussenstand aan de kassier opgevraagd opdat we niet in geldnood zouden komen en 's avonds hebben we ons nog eenmaal tegoed gedaan aan het voortreffelijke eten, de cocktails en de voortreffelijke tweemansband aan het zwembad. Rond kwart over enen zijn we nog de enige gasten in de Palmbar en vertrekken we na de grote baas te hebben gesproken die daar toevallig met een aantal bedienden aanwezig was. Hij was een maand of wat eerder in Utrecht geweest naar de vakantiebeurs om zijn resort te promoten.

En dan komt de vertrekdatum. Na het eten de balans opgemaakt bij de kassier. Een forse rekening, maar we hebben ook nergens naar gekeken. Vervolgens worden de koffers opgehaald en vertrekken we met de donhi naar het vliegveld. Na een paar uur wachten -in de airco- arriveert het vliegtuig. Marjanne wil nog een sigaret roken in de daarvoor bestemde glazen rookruimte, maar door de run van het transito-volk uit het niet-roken-vliegtuig naar deze ruimte gaat het brandalarm 2 x af. Lachen...

Na een vermoeiende terugreis met tussenlanding in Muscat komen we 's avonds om half twaalf op Schiphol aan. We worden opgepikt door mijn schoonmoeder en een goede vriend en rond twee uur zijn we weer thuis. Een onvergetelijke ervaring rijker en wellicht een basis voor nog meer tropische reizen.




Reizensite Marjanne & Rinus Krijnen

Dongen

Alle rechten voorbehouden