Dalyan (2000)

Jarenlang zijn we op vakantie gegaan met de ouders van Marjanne en door omstandigheden zou dit niet meer tot de mogelijkheden behoren. We hebben ze daarom dit jaar uitgenodigd om toch mee te gaan voor een week naar Dalyan en een week  te gaan varen op een Blue Cruise-schip. De Blue Cruise was ons vorig jaar zo goed bevallen dat we ze dit niet wilden onthouden.

Het vliegtuig vertrekt gelukkig niet al te vroeg (rond half tien) waardoor we nog enigszins nachtrust hebben. Op 22 augustus 2000 haalt het plaatselijke taxibedrijf ons om half zes op om ons naar Schiphol te brengen. Rond zevenen arriveren we op Schiphol. Het halen en brengen is veranderd. Voor 'geregeld vervoer' is er links achter het meeting-point de STA-balie ingericht waar taxi's en passagiers zich kunnen melden wanneer ze worden opgehaald. Een grote verbetering, al wordt het slecht aangegeven.

Het is niet druk en we zijn zo ingecheckt. Wel heeft het vliegtuig een half uur vertraging. De reis met Martinair verloopt voorspoedig en rond twee uur 's middags landen wij in Dalaman. Dalaman is een modern vliegveld en kent een efficiënte afhandeling, zodat we binnen een half uur in een dolmusachtig busje richting Dalyan vertrekken. Hier ontmoeten we ook Victor en Corry die we een week later zullen treffen op het Blue Cruise-schip. Het reizen naar Dalyan duurt ongeveer een half uur en we komen aan in het appartementen/hotelcomplex Çinar aan de rand van het centrum op ongeveer vijf minuten lopen tot het centrum. Het complex bestaat uit een aantal gebouwen gesitueerd rondom een fraai zwembad met veel groen, een kinderspeeltuintje en een poolbar. Onze appartementen liggen in een blok van twee verdiepingen hoog (maximale bouwhoogte) op de eerste etage. Onze kamer ligt op het oosten en de kamer van de ouders van Marjanne meer beschut op het westen. Het appartement bestaat uit een vierkante kamer met een hoekbalkon en een open keuken. Verder een kleine douche met toilet en een slaapkamer met (tweede) balkon en airconditioning, werkend op de kamersleutel. Het appartement is wel schoon, maar de kwaliteit van de materialen is niet berekend op het intensieve gebruik. Er zijn veel kleine gebreken. De WC-bril zit los, deuren klemmen, kranen vallen uit elkaar, geen kastje sluit goed etc. Gelukkig is er wel warm water en een goedwerkende koelkast. Wij zijn echter niet zo kritisch hierop en hebben hierover geen opmerkingen gemaakt.

tloss

Het is erg vochtig in Dalyan en bloedheet. We moeten stevig wennen. Ook blijken er nu biljetten in omloop te zijn van 10.000.000 lira, terwijl vorig jaar het grootste bankbiljet de helft van deze waarde vertegenwoordigde. De koers is abominabel. Nu (augustus 2000) is 1.000.000 Turkse lira ƒ 3,77 (€ 1,71) waard. Na aankomst pakken we wat uit en gaan aan de poolbar wat drinken. Het bier in Turkije is vaak EFES-pils. Dit bier is erg lekker en het is volslagen onzinnig uit te wijken naar Europese merken als Tuborg of Heineken. Er is geen reisleiding van Evenementsreizen in Dalyan gevestigd. Dit wordt waargenomen door de organisatie Yesil Dalyan. Onze reisleider heet Serdar  Kulmaç, een aardige, rustige jongen. We besluiten twee excursies te doen, beide op vrijdag. Vrijdag overdag naar de kloof: Saklikent (vorig jaar hebben we dit ook gedaan vanuit de Blue Cruise) en vrijdagavond een boottocht met barbecue op het Köycegiz-meer. 's Avonds gaan we eten in het centrum. Dalyan blijkt groter te zijn dan we in onze gedachten voor de geest konden halen. Er is een ruime keuze aan eet- en drinktentjes en er zijn ook veel winkeltjes.We eten bij Ali's restaurant. Het is nog steeds erg goedkoop eten in Turkije. Een hoofdgerecht kost rond een tientje (€4,5) en ook de wijn uit Turkije is zeker niet slecht, maar moet vrij jong gedronken worden. Niet al te laat gaan we weer terug naar ons appartement.

De volgende dag zijn er nogal wat wolken en is het heiig. We doen het deze dag rustig aan en brengen de dag door met spelletjes en zitten aan de poolbar. 's Avonds gaan we eten in het sfeervolle restaurant "Begonvil", een groot maar gezellig restaurant. Na het eten bezoeken we nog even een bar.

Dalyan staat bekend om zijn muggen. Het dorp ligt aan een rivierdelta en is een beetje moerassig. In  het verleden kwam hier ook malaria voor. Het middel wat de Turken zelf gebruiken tegen muggen heet SIN KOV en is overal te koop in sprayflesjes of flaconnetjes. Onze derde dag brengen we door aan het zwembad. We ontmoeten twee Turkse gezinnen en raken daarmee in gesprek. Eén van deze gezinnen heeft hun huis verloren bij de aardbevingen van vorig jaar. Een leuk contact, hoewel wat moeizaam i.v.m. de taal. 's Avonds houdt het hotel een open buffet en wij besluiten hierbij aan te sluiten. Hassan, de kok, heeft allerlei Turkse gerechten gemaakt en we laten het ons goed smaken. Het is bovendien erg goedkoop. We gaan vroeg naar bed.

De volgende twee dagen staan in het teken van excursies. Vrijdagochtend worden we om 9.15 uur opgehaald om naar de "Saklikent" te gaan. We rijden met een airconditioned busje eerst naar de oude Kaunische stad "Tloss"

Hier zijn restanten van Romeinse baden, grafmonumenten en een kasteel. Serdar, onze reisleider, heeft zijn familie uit Duitsland over en deze gaan ook mee met hun eigen auto. In Tloss beklimt Rinus de ruïnes en geniet van het mooie uitzicht. Terug in het dal gekomen gaan we wat drinken in een soort cafetaria met uitzicht op de ruïnes. Vervolgens rijden we door naar Saklikent. Hier eten we aan de typische lage tafeltjes met kleden en kussens boven het water. Erg rustgevend, koel en het eten is nog lekker ook. Aangezien Rinus door een ongelukje thuis nog met een aantal hechtingen in zijn knie zit gaan we de kloof niet echt in, maar ongeveer 200 meter tot het startpunt waar de bezoekers te water gaan. De kloof is bijna 18 km lang en men moet waden tot ongeveer je middel  door het water om de kloof verder in te gaan. We blijven achter op het terras. Er is veel veranderd sinds vorig jaar. De stellage waarover je loopt naar de ingang van de waadtocht door de kloof is sterk verbeterd en ligt nu hoger. Deze is ook minder wankel en kent geen losse planken. We blijven op het terras totdat de overige gasten terugkeren uit de kloof.

terTurks

In de nabijheid van de kloof zie je overal terrasjes boven water met kleedjes en kussens. We gaan vervolgens naar een bevriende Turkse familie van Serdar, waar we wat drinken. Hierna gaan we naar een tapijtcoöperatie. Toevallig is het dezelfde waar we het jaar tevoren ook een bezoek hebben gebracht. Rond zessen vertrekken we en we moeten nog zeker 100 km rijden om op tijd aan te komen bij onze volgende excursie 's avonds. We gaan namelijk deze avond een boottocht op het Köcegiz-meer maken met een barbecuefestijn aan boord. Met doodsverachting rijdt de chauffeur ons naar Dalyan en exact om half acht levert hij ons af bij de "Asiyan", het bootje van kapitein Rudi en zijn Egyptische knecht Serdam. Serdam is erg lang en past eigenlijk niet in de kombuis, waar hij toch ongeveer de halve reis inzit met gebogen hoofd. De jongen blijft echter de gehele reis vriendelijk met een big-smile op zijn gezicht. Het bootje kan zo'n 30-35 passagiers herbergen. Bij ons voegt zich nog de Turkse familie van Serdar en Serdar zelf. Met ongeveer 20 mensen aan boord gaan we het meer op bij ondergaande zon. Na een zwemstop arriveert de boot op de plek waar de barbecue zal plaatsvinden. Na het wederom heerlijke eten gaan we naar een hot-spring (39-41 graden) in een marmeren koepelvormig gebouwtje. Hier blijven we anderhalf uur. Het water is licht radioactief en bevat mineralen zoals natrium, calcium, magnesium, kalium en sulfide. Het stinkt er enorm naar rotte eieren. Serdam speelt nog authentieke weemoedige Turkse muziek met een mandoline en zingt daarbij. Na deze zwempartij -ook nog in het meer om af te koelen- gaan we naar het midden van het meer waar we vanaf het dak van de boot de sterrenhemel kunnen bewonderen met muziek van de Ierse Loreena McKennitt. Daarna vaart de boot terug. Onderweg doen we nog een gokje in spelvorm. Op een limonadeglas spant men een dun servetje door het een beetje nat te maken en legt een klein muntje -in ons geval een dubbeltje- in het midden. Met een sigaret brand je beurtelings een gaatje in het servet totdat uiteindelijk het muntje in het glas valt. Diegene die dit veroorzaakt heeft geeft een fles wijn weg. Uiteraard verliest Diny en moeten we tracteren. We komen pas tegen half twee 's nachts aan in Dalyan; een lange dag dus. Kapitein Rudi vraagt of we de volgende dag misschien met hem mee willen naar Turtle-Beach, want hij heeft tot nu toe nog maar 3 gasten. We beloven niets, maar we besluiten onderweg naar het appartement dit wel te doen.We waren tenslotte toch al van plan om deze excursie nog één dezer dagen te maken en op de "Asiyan" is het wel gezellig en goed.

bbqturt

Om half elf op zaterdag staan we bepakt voor de boot van Rudi. Voor 7.000.000 lira per persoon kunnen we mee. We weten eigenlijk niets van het programma en hij vertelt wat we gaan doen. Naast ons zijn er in totaal nog zes andere gasten aan boord, een Turks gezin, een Engelsman en een Amerikaans stel.We varen naar een grot via "De Biesbosch" net voorbij Turtle-Beach waar we kunnen snorkelen en zwemmen. Vervolgens vaart hij naar de Ekincik -baai en vaart de boot recht op het kiezelstrand. Ook hier een korte zwem- en snorkelstop.

Tegen de middag vertrekt de boot naar Turtle Beach waar de barbecue aangaat. Jan en Diny proberen op de steiger nog wat te vissen, maar dit is geen succes. Na het eten gaan we terug naar Dalyan en onderweg is er een stop waarbij we Kaunos kunnen bezoeken. Dit is een oude historische stad die door het dichtslibben van de zeehaven en malaria ten onder is gegaan. Hier wordt nog actief gezocht naar historische resten en mede daardoor worden grote toeristengroepen hier geweerd. Het is een vrij grote stad geweest, met een acropolys en een amfitheater. Ook zijn er restanten van een kerk en een aquaduct. Een op zich mooie opgraving, echter door de hitte midden op de dag (40 graden) haast ondoenlijk.

Na dit bezoek vertrekken we naar het modderbad ten noord-oosten van Dalyan. Vorig jaar zijn we hier ook geweest. Het is er nu aanmerkelijk minder druk. Jan en Marjanne gaan niet in het modderbad maar baden zich in de hot-spring die ook hier aanwezig is. Tegen de avond vertrekt de boot en vaart nog een stuk het meer op, waar nog gezwommen kan worden. Daarna begint de terugtocht naar Dalyan, waarbij zowel Jan als Rinus een tijdlang het stuur van de boot overnemen. De Turkse gasten worden in Dalyan afgezet en de boot vaart door naar een eiland net iets buiten Dalyan. De overgebleven gasten en de bemanning eten verse gekookte crab -gevangen onderweg. Tegen acht uur 's avonds zijn we weer terug in de haven en nemen afscheid van Rudi en zijn boomlange knecht Serdam. We maken ons op voor het eten en besluiten weer naar "Begonvil" te gaan, omdat het daar zo gezellig en sfeervol is. Ook 

deze keer eten we hier weer voortreffelijk. De boekhouder -centraal opgesteld in het restaurant- verzorgt tevens de muziek en draait oude platen uit de jeugd van Jan en Diny. Na deze goede en vooral gezellige maaltijd vertrekken we. Diny zit nog zo na te kletsen met het personeel dat ze niet oplet en ze struikelt over een deksel van een watergootje. Ze komt hierbij erg ongelukkig terecht en heeft veel pijn. Ze denkt iets gebroken te hebben in schouder of arm. Met een geïmproviseerde mitella komen we aan bij dokter Mehmet Gümüs. Zijn naam kenden we al, want Jan had in Nederland van een kennis de opdracht gekregen deze man de groeten te doen. Deze dokter is namelijk een aantal keren in Nederland geweest waaronder drie maanden in Tilburg. Dokter Gümüs bekijkt het e.e.a. en constateert dat er waarschijnlijk niets echt iets is gebroken, maar mogelijk wel gescheurd. Hij schrijft een zalf en tabletten uit en Rinus haalt deze bij de tegenoverliggende apotheek. Deze apotheek is nog gewoon open hoewel het inmiddels tegen twaalf uur 's nachts is. Diny moet de volgende dag terugkomen tussen 11 en 12 uur.

Diny komt de nacht goed door en om 11 uur worden we door Hassan -de kok- naar dokter Gümus gebracht. Marjanne blijft achter in het appartement. Dokter Gümus geeft aan dat er foto's gemaakt moeten worden en dat hij dan pas kan bepalen wat er verder moet gebeuren. Hij stuurt ons naar Ortaca, 10 km verderop. Hassan brengt ons daar naar toe, maar de polikliniek daar heeft meer weg van een missiepost uit Oost-Afrika dan van een ziekenhuisje. Röntgenapparatuur is er niet meer en we worden verwezen naar Mügla of Fethiye (beide ongeveer 100 km verderop) We besluiten eerst terug te rijden naar het appartement, want een rit van 200 km kunnen we onze kok niet aandoen. Hier regelen we via de plaatselijke agent van Evenementsreizen een taxi. Rinus overlegt telefonisch met dokter Gümüs en die adviseert nu om naar Marmaris te gaan, naar de Hetman-kliniek en daar de foto's te laten maken. Hij heeft namelijk 's middags zelf geen gelegenheid meer om de behandeling voort te zetten en in deze kliniek kan dit wel. Ook Marmaris ligt ongeveer 100 km verderop en we vertrekken naar deze kliniek. In deze moderne privé-kliniek worden we vlot en goed geholpen. De orthopeed deelt in goed Engels mee dat Diny's bovenarm net onder de schouder voor 2/3 is ingescheurd (een fractuur). De arm wordt met een verstevigde mitella gefixeerd om Diny's lichaam. Eigenlijk zouden we over vier dagen terug moeten komen, maar gezien dat i.v.m. de Blue Cruise dit niet mogelijk is, besluit de arts dat Diny in Nederland de behandeling maar voort moet zetten. Met pijnstillers moet het e.e.a. in de hand te houden zijn. Om half vier 's middags zijn we weer terug. 's Avonds gaan we met de taxi -alhoewel het nog geen 300 meter is- naar het centrum en eten bij "Pizza Caretta" aan het dorpsplein. Op het plein speelt zich een besnijdenisfeest af. Het 10-jarig jongetje heeft een soort mantel en hoedje op en het doet nogal carnavalesk aan. Verder is er trage weemoedige Turkse muziek, waarop wordt gedanst. Na afloop zetten ze het jongetje op een stoel, waar door de gasten geld op zijn kleding wordt gespeld als cadeau. Het heeft wel iets weg van het katholieke communiefeest.Niet al te laat gaan we weer terug naar het appartement.

kaunosMaandag is onze laatste volle dag in Dalyan. We doen het deze dag rustig aan en kopen wat souveniers in het dorp. Hiervoor hebben we op de boot namelijk geen kans. Verder vermaken we ons in de buurt van het zwembad. In de poolbar is het mogelijk tussen de middag 'snacks' te bestellen, dus 's middags hoef je niet echt uit eten te gaan.Rinus heeft in Nederland een ongelukje gehad en heeft nog zes hechtingen in zijn knie. De hechtingen mogen eruit en we besluiten dit te laten doen door dokter Gümus. We komen aan in zijn praktijk en we raken in gesprek over zijn Nederland-ervaring. Hij trakteert ons nog op wat frisdrank en hij biedt zelfs aan om bij een volgend bezoek aan Turkije belangeloos gebruik te maken van zijn tweede huis in Daça. Na aandringen schrijft hij een verwaarloosbare nota uit voor de behandeling van Diny. Geld interesseert hem blijkbaar niets. Waar kom je nog zoiets tegen?We besluiten 's avonds niet al te ver uit de buurt iets te zoeken en ons oog valt op een eenvoudig boreki-tentje net om de hoek. Toevallig speelt er die avond de muzikant die de avond ervoor ook op het dorpsplein met zijn syntheziser in dit restaurant. Buiten ons vieren zijn er nog twee Engelse gasten en kort nog een aantal Turken. Het wordt die avond toch nog heel gezellig waarbij vooral de vrouw des huizes- van oorsprong een Afrikaanse- haast de hele avond op de dansvloer danst op de melancholische muziektonen. Na het afrekenen van een habbekrats vertrekken we tegen half twee richting bed.

De volgende ochtend paken we onze spullen in, nemen afscheid en worden rond 9 uur opgehaald door een dolmus. Deze brengt ons naar het vliegveld Dalaman, waar we moeten overstappen. Het blijkt een airconditioned busje te zijn waarmee uitsluitend wij vervoerd worden. Onderweg stopt het busje voor een korte pauze en rond de middag komen we aan in Marmaris.

Onze week in Dalyan was erg leuk, ondanks het ongeluk met Diny- en omdat het nog niet zo vreselijk toeristisch is een goed alternatief voor mensen die niet persé elke dag op het strand hoeven te liggen. Dalyan ligt in een mooie, groene omgeving en er is van alles te beleven en vooral ook minder duur dan Marmaris.

Aansluitend op ons verblijf in Dalyan hebben we een blue cruise gemaakt vanaf Marmaris.




Reizensite Marjanne & Rinus Krijnen

Dongen

Alle rechten voorbehouden